SING STREET / รักใครให้ร้องเพลงรัก
ผู้จัดจำหน่าย : THE WEINSTEIN COMPANY
สตูดิโอผู้สร้าง : FILMNATION ENTERTAINMENT, LIKELY STORY
ผู้กำกับ : จอห์น คาร์นีย์ (ONCE, BEGIN AGAIN)
ประเภทของหนัง : COMEDY | DRAMA | MUSIC
“บทความนี้อาจเปิดเผยเรื่องราวของหนังที่อาจทำให้คนที่ยังไม่ดูหนัง
อาจเสียอรรถรสในการดูหนังได้ และการเขียนนี้เป็นความเห็นส่วนตัวล้วนๆ”
มุมมอง
หายไปเกือบสามปีผู้กำกับขวัญใจใครหลายๆ คนอย่าง จอห์น คาร์นีย์ (ONCE, BEGIN AGAIN) กลับมาพร้อมผลงานเรื่องใหม่ที่คราวนี้จะว่ากันด้วยเรื่องของกลุ่มวัยรุ่นที่ตั้งวงดนตรีขึ้นมา “SING STREET” ซึ่ง ซิง สตรีท ในที่นี้มันก็คือชื่อของวงดนตรีที่กลุ่มพระเอกตั้งขึ้นมานั่นเอง ซึ่งคราวนี้ คาร์นีย์ กลับไปใช้สูตรเดียวกับ ONCE ครับ ที่ไม่ใช้ดาราดังหรือก็คนที่ไม่เคยเล่นหนังมาก่อน ก็เอามาเล่นในหนังเลย จะมีที่พอรู้จักอยู่บ้างก็ แจ็ค เรย์นอร์ จาก TRANSFORMERS: AGE OF EXTINCTION และ ไอดัน กิลเลน จาก GAME OF THRONES แต่ทั้งคู่เป็นแค่บทสมทบเท่านั้น...
จริงๆ แล้วเนื้อหาหลักๆ ของหนังเลยมันคือการที่กลุ่มพระเอกที่เป็นเด็กมัธยม (เจาะจงลงไปคือตัว คอเนอร์ (รับบทโดย เฟอร์เดีย วอลช์-พีโล)) ตั้งวงดนตรีขึ้นมาเพื่อจีบหญิงเนี่ยแหละ แต่ถึงกระนั้นหนังก็มีประเด็นรองๆ พล็อตรองๆ ลงมาก็คือปัญหาในครอบครัวของ คอเนอร์ ที่ พ่อกับแม่ จะเลิกกัน พอทีนี้จากที่ตอนแรกที่ทางด้าน คอเนอร์ ตั้งวงขึ้นมาเล่นๆ ถ่าย MV เพื่อหวังจีบ ลาฟีน่า (ลูซี่ บอยน์ตัน) หนังก็ค่อยๆ เปลี่ยนเรื่องไปอย่างลื่นไหลกลายเป็น คอเนอร์ เล่นดนตรีเพื่อตามหาความฝันทั้งเรื่องดนตรีและก็เรื่องรักทั้งสองอย่าง
ว่ากันตามตรงแล้ว SING STREET ก็จัดว่าเป็นเป็นหนังแน้วก้าวพ้นวัย (coming-of-age) ที่ดีอีกเรื่องเลยน่ะ คือหนังมันเล่าเรื่องได้ดี โดยเฉพาะเรื่องชีวิตวัยรุ่น ที่ต้องประสบพบเจอปัญหาต่างๆ นาๆ มากมาย ทั้งเรื่องเรียน และเรื่องรัก ไหนจะยังต้องพบปัญหาครอบครัวจากทั้ง พ่อและแม่ ที่ต้องเผชิญ ไหนจะเรื่องความฝันที่มีอีก คือตัวหนังมันเล่าเรื่องของการเติบโตของตัวละครได้ดีมาก ลื่นไหลจนเป็นเรื่องเดียวกัน ต้องชื่นชม จอห์น คาร์นีย์ เลยที่เล่าเรื่องได้ลื่นไหลและลงตัวสุดๆ ไหนจะการที่ใช้เพลงมาเป็นส่วนหนึ่งในการพลักดันเรื่องราวอีก คือทำได้กลืนและเข้ากับหนังจริงๆ
ณ ที่นี้ ถ้าถามว่าชอบตัวละครตัวใดที่สุดก็ขอบอกว่าชอบ เบรนแดน พี่ชายของ คอเนอร์ ที่รับบทโดย แจ็ค เรย์นอร์ ในหนังเนี่ย เบรนแดน เป็นตัวละครเงียบๆ อยู่หลังฉาก ไม่ได้มีส่วนร่วมอะไรเท่าไรเหมือนคนอื่น แต่กลับเป็นตัวละครที่สำคัญมากๆ ที่มีส่วนพลักดัน คอเนอร์ ให้ก้าวต่อไปโดยที่ตัวเองอยู่ข้างหลังเงียบๆ แต่ตัวเองกลับแบกปัญหาไว้ ยอมช่วยเหลือเพื่อเติมเต็มความฝันของน้องชายอยู่เงียบๆ ทั้งเรื่องเพลงและก็ความรัก โดยที่ไม่ได้ไปโชว์อะไรมาก ไม่ได้ออกข้างนอก อยู่แต่ในห้องกับในบ้าน แต่กลับเป็นตัวละครที่มีมิติและมีความโดดเด่นที่สุดในเรื่องแล้ว
พูดตามตรงขอบอกว่ามีความชอบ SING STREET มากกว่า ONCE ชอบมากกว่า BEGIN AGAIN อีกนะ ชอบที่มันเป็นหนังก้าวพ้นวัยที่มีเพลงเป็นองค์ประกอบไม่ต่างกับเป็นตัวละครอีกตัว แถมเนื้อหาของหนังก็ดีมากๆ ตัวละครหลายๆ ตัวก็มีเสน่ห์ ถ้าไม่นับตัว เบรนแดน พี่ของ คอเนอร์ อย่างที่บอกไปก่อนหน้า ตัวละครตัวอื่นก็มีเสน่ห์ที่จะทำให้ตกหลุมรักได้ไม่ยาก ทั้ง คอเนอร์ ทั้ง ลาฟิน่า (รวมถึงสมาชิกในวงทั้งหลาย คือมันก็จะมีอยู่ซีนสองซีนแหละที่หนังจะทำให้คุณรักตัวละครพวกนี้) ซึ่งโดยรวมถ้าใครที่ชอบ ONCE และ BEGIN AGAIN จะต้องชอบแน่นอนเรื่องนี้หรืออาจจะถึงขั้นรักเลยก็ได้
ถ้าไม่นับเรื่องการดำเนินเรื่องที่ลื่นไหล การจับเอาเพลงแต่ละเพลงใส่ลงมาก็ถูกจังหวะ หลายๆ เพลงก็มีจุดเด่น หลายๆ เพลงก็มีเพราะ บางเพลงก็มีจังหวะที่สนุก เข้ากับเนื้อหาของหนังในช่วงนั้นมาก มีหลายเพลงอยู่ที่โดดเด่นแต่เพลงที่ชอบที่สุดขอยกให้เพลง Drive It Like You Stole It เพลงนี่โผล่กลางๆ เรื่องแต่เป็นเพลงที่ชอบที่สุด คือในหนังมันดำเนินเรื่องมาถึงจุดพีคแล้ว แล้วเพลงนี้ก็มาถูกจังหวะ คือพูดได้ไม่มากลองไปดูกันเอง ฉากนี้มีความโดดเด่นมาก (ในหนังฉากถ่าย MV นี่ก็เด่นมากนะสนุกมาก)
สุดท้ายอันนี้ไม่เกี่ยวกับเนื้อหา แต่ความเด่นอีกจุดของหนังคือการที่ธีมของหนังเป็นยุค 80 การแต่งตัวและสไตล์การแต่งตัวของตัวละครนี่เข้ากับยุคมาก ใครโตมากับยุค 80 น่าจะชอบ (นี่ขนาดไม่ได้เกิดและโตในยุค 80 ยังหลงเสน่ห์ในหนังเลย) อีกจุดที่ชอบคือการที่ คาร์นีย์ ใส่กิมมิคเล็กๆ ที่เมนชั่นถึงนักร้องดังๆ จากยุค 80 เยอะมาก ทั้งการแต่งตัวของ Village People, การร้องเพลงของ ฟิล คอลลินส์ ไหนจะที่ คอเนอร์ ทำตัวเป็น ซิกกี้สตาร์ดัสท์ เดวิด โบวี อะไรแบบนี้ เป็นอารมณ์ถวิลหาอดีตมาก, ไปดูกันเถอะครับ SING STREET รับรองชอบแน่นอน...
ความยาวทั้งหมด 106 นาที
คะแนน 9/10
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น